coutume

sustantivo común

Descomposición silábica

coutume

custume (« manera de actuar habitual »); (1467) de coustume (« habitualmente »); también costume en francés antiguo y doblete léxico de esta palabra masculina; proviene del latín consuetudo a través de su acusativo consuĕtūdinem (« hábito »), alterado en cosetūdĭne en latín vulgar, para la terminación en -ume ver amertume.

Definiciones

droit

Sinónimos

consuétudedroit coutumierhabitudetraditionususance

Plural

coutumes

Traducciones

  • españolespañol:costumbre
  • japonésjaponés:習慣
  • alemánalemán:Sitte

Ver también

coutumat (sc.) réaccoutumer (v.) accoutumance (sc.) accoutumer (v.) coutumier (adj.) désaccoutumance (sc.) désaccoutumer (v.) inaccoutumé (adj.) raccoutumer (v.) accoutumé (adj.) consuétudinaire (adj.)