brandir

verb

Syllable Decomposition

brandir

from Old French brandir, from brand ("sword"), itself from Germanic brand ("firebrand"). See branler and brandon.

Definitions

arts

Conjugation

→ Conjugation of "brandir"

Translations

  • englishenglish:flourish
  • danishdanish:svinge
  • spanishspanish:tremolar
  • finnishfinnish:heiluttaa
  • italianitalian:brandire
  • dutchdutch:zwaaien
  • portugueseportuguese:vibrar
  • swedishswedish:svinga
  • germangerman:schwingen

See also

brandîmes (v.) brandîtes (v.) brandirai (v.) brandiras (v.) brandirons (v.) brandirez (v.) brandisses (v.) brandirais (v.) brandirions (v.) brandiriez (v.) brandiraient (v.) brandissement (cn.) brandira (v.) brandirait (v.) brandirent (v.) brandiront (v.) brandissaient (v.) brandissais (v.) brandissait (v.) brandisse (v.)