baugé
substantivo próprioverbo
Decomposição silábica
baugédo inglês médio bauche, do francês antigo balche, do gaulês *balca «crosta de terra seca», de balco «forte» (cf. bretão balc'h).
Definição
Ver também
baugée (v.) baugées (v.) baugeant (v.) baugeons (v.) baugez (v.) baugent (v.) baugeais (v.) baugeait (v.) baugions (v.) baugiez (v.) baugeaient (v.) baugeai (v.) baugeas (v.) baugea (v.) baugeâmes (v.) baugeâtes (v.) baugèrent (v.) baugerai (v.) baugeras (v.) baugera (v.)